Θα ακολουθήσουμε την κ. Μπακογιάννη ή θα γίνουμε επιτέλους δημοκράτες;;

Φίλοι μας, ήρθε η ώρα να αποφασίσουμε.

Είχαμε σίγουρα συνηθίσει τόσα χρόνια να είμαστε κόμμα πολιτικών τζακιών και να τρέχουμε πίσω από τον «πισινό» κάθε γόνου για μια χειραψία, για ένα «γειά σου». Αν μάλιστα ο πολιτικός γόνος μας ήξερε με το όνομά μας, ψηλώναμε άλλο τόσο από υπερηφάνεια και κάναμε όνειρα ότι μπορεί να γίνει και για μας ένα μικρορουσφετάκι. Αυτή ήταν η πολιτική μας νοημοσύνη.

Ποτέ δεν δώσαμε σημασία σε ανθρώπους δικούς μας που είχαν άποψη, που έλεγαν κάποια πράγματα που μας άρεσαν μεν, αλλά δεν ήταν προβεβλημένοι πολιτικοί γόνοι ώστε να τους δώσουμε σημασία.

Ποτέ δεν δώσαμε σημασία σε νέα παιδιά, στα ίδια τα παιδιά μας, αλλά θαυμάζαμε...

τους γόνους των πολιτικών τζακιών.

Ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μας ότι τα δικά μας παιδιά μπορούν να γίνουν βουλευτές, να γίνουν υπουργοί, να γίνουν ακόμα και πρωθυπουργοί. Μέσα μας αυτό είχε διαγραφεί, δεν υπήρχε. Μεταφέραμε στα παιδιά μας με τη συμπεριφορά μας, τη νοοτροπία του ραγιά, του «σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω».

Οι πολιτικοί γόνοι λοιπόν μας έφτασαν εδώ που μας έφτασαν, σαν οικονομία, σαν χώρα, σαν νοοτροπία, σαν κόμμα.

Στις τελευταίες εκλογές ο τελευταίος γόνος των Καραμανλήδων ηττήθηκε με 10% διαφορά από τον τελευταίο γόνο των Παπανδρέου. Αποσύρθηκε.

Στη συνέχεια διεκδίκησαν την ηγεσία η κ. Μπακογιάννη, γόνος πολιτικής οικογένειας και ο Αντώνης Σαμαράς. Η απόλυτη πλειοψηφία 800.000 Νεοδημοκρατών πολιτών επέλεξε δημοκρατικά τον Αντώνη Σαμαρά, στέλνοντας παράλληλα το δικό της μήνυμα για το τέλος των πολιτικών τζακιών.

Ήταν ένας δημοκρατικός αγώνας. Μπορεί το αποτέλεσμα να μην άρεσε σε κάποιους ή κάποιους άλλους να τους λύπησε. Όμως ήταν ένα πεντακάθαρο δημοκρατικό αποτέλεσμα.

Η κ. Μπακογιάννη τελικά επιδίωξε τη διαγραφή της διαφωνώντας με τον δημοκρατικά εκλεγμένο Πρόεδρο του κόμματος. Δικαίωμά της. Κατά πάσα πιθανότητα θα την ακολουθήσουν κι’ άλλοι πολιτικοί γόνοι ή πολιτικοί φίλοι της.

Όμως:

Φίλοι μας, ήρθε η ώρα να αποφασίσουμε.

Αναρωτιόμαστε αν, όλοι εμείς, οι απλοί Νεοδημοκράτες, η βάση του κόμματος, θα τρέξουμε και πάλι, συνηθισμένοι όντες, ξοπίσω της και θα παρατήσουμε το κόμμα; Θα πάμε άραγε να καταταγούμε σε ένα προσωποπαγές μικρό κόμμα, ή θα μείνουμε εδώ στη μεγάλη φιλελεύθερη παράταξη;

Θα συνεχίσουμε να είμαστε υποζύγια, υποτελείς και ραγιάδες στους γόνους των πολιτικών τζακιών;

Πιστεύουμε ότι ήρθε η ώρα να απογαλακτιστούμε.

Ήρθε η ώρα να αγωνιστούμε για ένα δημοκρατικό κόμμα που θα έχουμε όλοι ελεύθερη δημοκρατική φωνή και στέγη, εμείς και τα παιδιά μας.

Φίλοι μας, τα κόμματα θα περάσουν μεγάλη κρίση. Μπορεί και να διαλυθούν.

Η επιλογή όμως που έκανε ο Αντώνης Σαμαράς να μην υποκύψει στις πιέσεις της κρατικοδίαιτης ολιγαρχίας του τόπου και να πει ΟΧΙ, κρατάει τη Νέα Δημοκρατία όρθια και μπορεί να αντιμετωπίζει με θάρρος το λαό και να κοιτάει στα μάτια τους πολίτες. Απεγκλώβισε τη Νέα Δημοκρατία από τα νύχια των νταβατζήδων του συστήματος. Οι νταβατζήδες όμως θα χτυπήσουν τον Αντώνη Σαμαρά με τα ΜΜΕ τους και τις στημένες δημοσκοπήσεις.

Πρέπει να κλείσουμε τα αυτιά μας και να αγωνιστούμε.

Αν εμείς θέλουμε τη Νέα Δημοκρατία, τη δικιά μας Νέα Δημοκρατία, χωρίς πολιτικές ολιγαρχίες, πολιτικούς γόνους και μηχανισμούς, ίσως και να είμαστε το μόνο κόμμα που μπορεί να διασωθεί, όπως διασώθηκε το Δεξιό κόμμα στην Ουγγαρία του ΔΝΤ και αυτό χάρις σ’ αυτό το μεγάλο ΟΧΙ του Αντώνη Σαμαρά.

Σ’ αυτή την καινούργια Νέα Δημοκρατία, το παλαιοκομματικό κατεστημένο δεν έχει θέση.

Θέση έχουν πλέον οι δημοκρατικές διαδικασίες και η φωνή όλων μας και όχι μόνο των πολιτικών γόνων.

Ήρθε η ώρα της μεγάλης απόφασης.